Zespół pałacowo - dworski w Przyborowie
Nr rejestru zabytków A – 131 wpisany dnia 28.09.1977 r.
Zespół wybudowany na przełomie XIX/XX wieku przez ówczesnych właścicieli dóbr Głowaczowej i Przyborowia (Reyów) wg. projektu Stanisława Ignacego Witkiewicza na miejscu starego drewnianego dworu.
Dwór w Przyborowie umiejscowiony na planie nieregularnym. Centrum założenia urbanistycznego - dwór poprzedzony od północy owalnym gazonem i aleją dojazdową. Na północny – zachód od dworu murowane zabudowania gospodarcze, stajnia, dawna gorzelnia, stodoła, stróżówka. Przy alei dojazdowej na wschód od stróżówki widnieje drewniana kapliczka. Wokół dworu od wschodu i południa Trasowy Park Krajobrazowy z ciekiem wodnym, stawem i licznymi okazami starodrzewia: akacje, kasztanowce, dęby.
W 1970 r. dwór został częściowo spalony i od tego czasu jest w stanie ruiny. Do dnia dzisiejszego po dawnej świetności dworu pozostały jedynie dwa kwiatowe ornamenty po wewnętrznej stronie balkonu i piekna aleja akacjowa.
Figura Świętego Antoniego w Głowaczowej
Święty Antoni, franciszkanin, Portugalczyk z pochodzenia, święty Kościoła Katolickiego, prezbiter i doktor kościoła. Jego pomnik stanął w Głowaczowej w 1851 roku i patronuje mieszkańcom do dzisiaj. Pomnik Świętego Antoniego jest naturalnej wielkości, wykuty w kamieniu przez nieznanego rzeźbiarza. Święty Antoni na ręku trzyma Dzieciątko Jezus. Fundatorami pomnika byli najprawdopodobniej mieszkańcy przysiółka Budy, których głównych źródłem utrzymania było wydobywanie i przetwarzanie gliny.
Figura zlokalizowana jest na wzniesieniu, przy drodze powiatowej Głowaczowa - Borowa, naprzeciwko stawu.
Kościoł p.w. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Czarnej
W 1904 roku Biskup Wałęga utworzył niezależną od parafii Zasów ekspozyturę, a 10 maja 1925 roku erygował parafię. Patronem parafii został św. Józef. Konsekracji Kościoła p.w. Matki Bożej Nieustającej Pomocy dokonał Bp Wałęga - 21 września 1925 roku. Kościół był kilkakrotnie odnawiany (1958, 1969) oraz rozbudowywany w latach 1975 - 1979, do dziś zachował styl neogotycki. W Kościele znajdują się trzy ołtarze neogotyckie oraz Chrzcielnica w ambona wykonane w latach 1910 - 1917 przez W. Galusa. Na zewnątrz prezbiterium zawieszony jest krucyfiks barokowo-ludowy z XVII - XIX wieku.
Parafię w Starej Jastrząbce uposażył w 1581 r. właściciel tutejszych dóbr Konstanty Ostrogski. Dekret erekcyjny parafii wydał kardynał Jerzy Radziwiłł 31.03.1599 r. Pierwotny drewniany kościół parafialny p.w. św. Krzyża konsekrował przed rokiem 1596 abp lwowski J. D. Solikowski. Kościół ten w 1790 r. został zniszczony przez pożar, ocalała tylko dzwonnica. Około 1791 r. rozpoczęto budowę nowego murowanego kościoła, w stylu późnego baroku, który w latach 1929-30 został powiększony o nawy boczne i wieżę według projektu architekta Augustyna Tarkowskiego. W 1944 r. w wyniku działań wojennych kościół został poważnie uszkodzony, zburzona została też wieża. W latach 1946-47 odbudowano korpus, w 1964 r. wnętrze nakryto sklepieniem, a w latach 1966-68 odbudowano wieżę według planów z 1929 r.
Ołtarz główny neobarokowy, ufundowany przez Wincentego Starzyka, został wykonany przez rzeźbiarza Stanisława Chajca oraz malarza Jakuba Beresia w 1949 r. Cztery ołtarze boczne, ambona oraz chrzcielnica wykonane zostały przez Stanisława Chajca. Organy 17-głosowe wykonane przez Wacława Biernackiego z Krakowa w 1959 r., a w 1997 r. powiększył je Mirosław Jakubowski z Włocławka.
Cmentarz wojenny nr 240 w Czarnej
Cmentarz wojenny nr 240 z okresu I wojny światowej, zaprojektowany przez Gustava Rossmanna. Obiekt położony jest bezpośrednio przy cmentarzu parafialnym przy ul. Spółdzielczej. Cmentarz założono jest na planie wydłużonego prostokąta, ogrodzony niskimi słupami kamiennym połączonymi balustradą z elementami metalowymi połączonymi w triady. Wejście przez furtę z ażurowym motywem krzyża greckiego, w osi wejścia pomnik z łamanego kamienia. Głównym elementem pomnika jest zwieńczenie w formie masywnego kamiennego krzyża greckiego, będącego symbolem różnych religii, który nawiązuje do czterech stron świata.
Na pomniku inskrypcja w tłumaczeniu głosi:
„Ręka śmierci, która powala żołnierza ozdabia też wieńcem laurowym jego pobladłą skroń”.
Cmentarz wojenny nr 241 w Róży
Cmentarz wojenny nr 241 w Róży - austriacki cmentarz z I wojny światowej. Zaprojektowany został przez Gustava Rossmanna. Obiekt położony za zabudowaniami na niewielkiej skarpie. W przedniej części cmentarza znajduje się 5 grobów zbiorowych rozmieszczonych symetrycznie, po dwa po bokach i jeden pośrodku. W centrum cmentarza stoi betonowy pomnik z drewnianym krzyżem umieszczonym na betonowym cokole i tablicą, której treść w wolnym tłumaczeniu brzmi:
"Wygraliśmy zwycięstwo i pokój dla nas w niebie, wam - na tym padole".
Cmentarz wojenny nr 243 w Starej Jastrząbce
Cmentarz wojenny nr 243 w Starej Jastrząbce z okresu I wojny światowej. Cmenarz zlokalizowany jest w niewielkim lasku w pobliżu kościoła. Założony na planie kwadratu, ogrodzony betonowymi słupkami połączonymi drewnianą balustradą. Pośrodku cmentarza na betonowym postumencie wysoki drewniany krzyż nakryty metalowym półokrągłym daszkiem. Nagrobki w postaci betonowych cokołów, na których umieszczono żeliwne krzyże „maltańskie” oraz dwuramienne. Na tylnej ścianie ogrodzenia żelazny krzyż projektu Hansa Watzala o ramionach stylizowanych na ulistnione gałązki nakryty daszkiem o ząbkowanej wygiętej do środka krawędzi. Cmentarz zaprojektowany najprawdopodobniej przez Gustava Rossmanna.